Noc ostatnia gdy ona żyła

NOC ostatnia gdy ona żyła,
Była nocą zwykłą,
Prócz tego umierania; ono nam
Naturę uczyniło inną.

Rzeczy najmniejsze dostrzec przyszło —
Pominięte przedtem,
A w jasności wielkiej umysłom
Poosobne znów, jakie były.

Iż inni jeszcze mogą istnieć,
Kończyć musi ona —
Zawiść o nią początek wzięła
Omalże nieograniczona.

Czekaliśmy, jak odchodziła;
Przesmyk czasu wąski,
Dusze zbyt wstrząśnięte by mówić,
Długo powstawała wiadomość.

Napomknęła — i zapomniała;
A lekko jak trzcina
Wodzie skłonna, zadrżała ledwie
I zmarła, wyraziwszy zgodę.

A my — poprawiliśmy włosy,
I głowę podnieśli;
Po czym folga ta sroga przyszła
Ku regulacji naszych wierzeń.

Pierwodruk, Czas a Wieczność utwór XX, 20
Johnson 1100 | Franklin 1100

■→ORYGINAŁ, HIGGINSON I TODD STRONA 130;

■→WYDANIE TERESY PELKA PO ANGIELSKU.

Tłumaczenie: Teresa Pelka, 2017.
Tekstu można używać pod którąkolwiek z tutejszych licencji,
■→Creative Commons 4.0, BY-SA 3.0, Licencja 2.5.
Także na licencji Creative Commons:
■→Źródło do poezji Emily Dickinson, utwór po utworze.
■→Notki do poezji Emily Dickinson.

---

REKLAMA