Rozdział 2

Arystoteles po prostu po polsku

Rozstrzygamy wpierw, czy poszukujemy (a) jedynej konstytutywnej regularności, czy też dopuszczamy (b) więcej niż jedną pierwszą zasadę.

Dla jednej jedynej regularności ugadzamy się, czy (i) nie powinna nigdy ulegać zmianie, jak chcą Parmenides i Melissus; bądź też (ii) dopuszczałaby zmianę, jak wolą fizycy.

Dla więcej niż jednej regularności, nasz set może być (i) finitywny lub (ii) niefinitywny. Set (i) finitywny miałby dwie, trzy, czy inną określoną ilość regularności. Set (ii) niefinitywny nie określa liczby regularności, ale możemy opisywać ich rodzaj, kształt, bądź formę.

Melissus i Parmenides przyjmują, że bycie dałoby się opisać jedną regularnością i bez dopuszczania zmian.

---

Arystoteles staje się dość zrozumiały, jak odnieść filozofię do języka. Postulatem tutaj byłoby, aby rzeczownik odsłowny bycie istniał niezależnie od rzeczownika byt, czy też czasownika być, i tak oto się dał opisywać jedną regularnością, jak w równaniu mówiącym „Wszystko jest Jednym”:
bycie = σ

Części mowy | Substancja: rzeczownik; Ilość: liczebnik; Jakość: przymiotnik.

---

Postulat Parmenidesa i Melissusa nie jest właściwy dla badań natury. Fizycy zgadzają się, że wszystko jest w stanie który się może zmienić, a bycie możemy rozważać pod względem substancji, {3} ilości, {4} i jakości. {5}

Aby powiedzieć że bycie jest niefinitywne, używamy ilości: powołujemy się na skończoność, jak bywa ujmowana w liczbach lub miarach, i ją negujemy. Używalibyśmy wtedy dla bycia dwóch ■→desygnatów: substancji, dla istnienia fizycznego, oraz ilości.

---

bycie = o/π
οὐσία (ousia) oraz ποσός (posos)

---

Słówko „jeden” może oznaczać coś, co jest
a) ciągłe,
(b) niepodzielne,
lub (c) jest obiektem o tej samej istocie, jak „płyn” i „napój”.

Moglibyśmy bez końca dzielić coś (a) ciągłego, a bycie znów miałoby dwa desygnaty, substancję i ilość.

Aby mieć bycie za (b) niepodzielne, trzeba by je uznać za limit lub granicę, ale nie naszą fizyczną rzeczywistość, gdyż granice uznaje się za niepodzielne, aby określać coś podzielnego.

---

Starożytni potrafili dokładnie określać gdzie się obiekt zaczynał i kończył, a dyskutowali nieskończoność na bazie afirmacji i negacji, jak wyżej. Mieli jednak continua za podzielne bez końca, ad infinitum, natomiast rozumieli że ich przewidywania o rozszczepieniu nie były naprawdę konkretne. Tutaj, aby bycie przynależało z rzeczywistością fizyczną i było niepodzielne, trzeba by je wykluczyć z ludzkiej egzystencji materialnej i odnosić się jak do jakiegoś skraju kosmosu.
bycie = [π [o

---

Jeśli mieć Wszystko za Jedno w oparciu o (c) częściowo tę samą definicję, desygnat może być rzeczownikowy; wtedy jednak grunt przypadnie nauce heraklitejskiej, a ten sam obiekt myśli potencjalnie będzie „dobry”, „zły”, czy „niedobry” lub „niezły” jednocześnie.

---

Pominiemy wszystko co by nam robiło różnicę względem przymiotników.

■→Ten tekst jest też dostępny po angielsku.

Notki

{3} Substancja: materia fizyczna lub cecha definiująca obiekt myśli; jeden z trzech konstytutywnych czynników w filozofii greckiej. W odniesieniu do części mowy wyrażamy substancję za pomocą rzeczowników.

{4} Ilość: liczba, suma; pojęcie odwołujące się do jednostek miary. Arystoteles argumentuje, iż mówiąc że coś jest niepoliczalne, przywołujemy myśl o mierze (mówiąc że coś jest bez miary). Ilość to jeden z trzech konstytutywnych czynników w greckiej filozofii. Względem części mowy, kojarzymy z ilością liczebnik.

{5} Jakość: sort, charakter; jeden z trzech konstytutywnych czynników w greckiej filozofii. Względem części mowy, odnosimy się do jakości za pomocą przymiotników.

---

REKLAMA

---

Plakaty dostępne także do zakupu