Na próżno

ŻYĆ z tobą nie mogę.
Byłoby to życie,
A życie jest właśnie
Poza tym regałem,
Co zakrystian ma klucz
I układa — nasze
Życie — jego porcelanę,
Jakby filiżankę
Od małżonki opuszczoną,
Obtłuczoną lub dziwaczną;
Nowe Sevres cieszy,
Stare pękają.

Nie mogłabym z tobą umrzeć,
Bo to czekanie
By drugiemu oczy zamknąć —
Ty byś nie umiał;
A ja, czy bym mogła, obok
Patrzeć jak kostniejesz,
Bez mego prawa nad mrozem,
Śmierci przywilejem?

Nie mi by z tobą dzień zacząć:
Przyszłoby twej twarzy
Budzić myśl o Jezusowej;
W nowym tak nimbie
Pałać mi jak z ziemi obcej
W oczy za domem stęsknione,
Ale ty, nie jak on
Byłbyś tuż, blisko.

Sądziliby nas — jak?
Ty Niebu pomagałeś, wiesz,
Bądź też próbowałeś;
Ja bym nie mogła:
Gdy ty natchnieniem dla oka,
Ja oczu więcej nie miałam
Dla wspaniałości tak skąpej,
Jak Raju.

Gdybyś się zatracił, ja też,
Choćby moje imię
Brzmiało najgłośniej
W Niebios opiniach;
I gdybyś ty zbawiony był,
A ja wyklęta
W czymś, co ciebie oszczędzono,
Piekłem byłoby samo to.

Musimy więc w oderwaniu,
Ja tu, a ty tam —
Uchylone, drzwi są
Jak oceany;
Są modły
Byt kruchy
Jest rozpacz!

Pierwodruk, Miłość XII, 12
Johnson 640 | Franklin 706

■→ORYGINAŁ, HIGGINSON I TODD STRONA 55;

■→WYDANIE TERESY PELKA PO ANGIELSKU.

Tłumaczenie: Teresa Pelka, 2017.
Tekstu można używać pod którąkolwiek z tutejszych licencji,
■→Creative Commons 4.0, BY-SA 3.0, Licencja 2.5.
Także na licencji Creative Commons:
■→Źródło do poezji Emily Dickinson, utwór po utworze.
■→Notki do poezji Emily Dickinson.

---

REKLAMA

---

Plakaty dostępne także do zakupu