4. Zubożenie zapętlenia a mowa i język

Przytomne ludzkie doświadczenie staje się możliwe dzięki formie osobowej świadomości jednostki znanej jako ludzki umysł. Choć możliwie nigdy nie będzie definiowany w pojęciach uniwersalnych, dla komponent konstytutywnych czy wewnętrznego ładu, w swym działaniu rozpoznaje się iż umysł integruje myślenie i czucie (Vander et al., 1985). Neurofizjologia jest zdolna do warunkowego jedynie wglądu, gdzie aktywność głowy nie jest od obserwacji odrębna, czy obiektywnie determinantą międzyosobowo. Następujące omówienie niedoboru sprzężenia uzna takoż dwie przesłanki, gdzie neuronalna rzeczywistość mózgowa jest własnej czynności umysłowej żywego człowieka niezbędna, ale nie dozwala się ograniczenia, urazu, czy upośledzenia na miernik biegłości nieułomnej.

4.1. Zubożenie sprzężenia a komponenta motoryczna języka

Obstrukcja funkcji móżdżkowej skutkować może dyzartrią ataktyczną (Styczek, 1983), która rozszczepia ruch drobny aktu mownego na fono-artykulacyjne segmenty. Akcentowane sylabiczne sekwencje wykazują mało, lub i brak zróżnicowania dla składniowych właściwości orzeczeń, dopełnień, lub węzłowych elementów struktur. Osoba jest świadoma niedoboru, jednak niesprawna w nauce nowych ruchowych wzorców (Vander et al., 1985). Móżdżek jest bardzo ważny w kierowaniu aspektami pętli otwartej mowy i języka, ale nie działa bez sprzężenia z korą nową.

Przynależą z tą łącznością ścieżki pnia; umożliwiają stopień kompensacji przy trudności korowo-rdzeniowej (ibidem). Częściowo nieskrzyżowane, uszkodzone powodować mogą zaburzenia w segmentacji mowy i wzrokowym przetwarzaniu językowym, także gdy zachowana jest funkcja móżdżka. Uraz wywołać może przedłużoną lub trwałą utratę przytomności znaną jako śpiączka.

Drogi korowo-rdzeniowe uzupełniają łączność pnia w kontroli postawy, lecz kompensacja ta nigdy nie jest pełna (Vander et al., 1985). Ścieżki te wspomagają ruch drobny palców i dłoni, krzyżując się dla stron ciała w rdzeniu przedłużonym. Zniszczenie spowalnia, osłabia, bądź nawet hamuje ruch, jak przy chwycie dłoni. Spastyczność korowo-rdzeniowa może zwiększać wysiłek artykulacyjny lub czynić mowę niezrozumiałą.

Przy urazie, szlaki korowo-opuszkowe mogą się wyodrębniać, w kontroli mięśni oczu, twarzy, języka i gardła. Dla niezakłóconej mowy i języka łączność ta jest klasyfikowana z komunikacją korowo-rdzeniową, jako składowa traktów piramidowych. Trakty te współdziałają ze sprzężeniem od neuronów ruchowych i interneuronów lokalnej rozpiętości.

Ludzka materia neuronalna nigdy nie jest od zapętlenia swoistego niezależna. Eferentne, nerwy podjęzykowy i podniebienno-językowy łączą się z zasobami zapętlonymi, podjęzykowy z błędnikowym, natomiast podniebienno-językowy bierze początek w rdzeniu przedłużonym, ważnej strukturze koordynacyjnej pnia. Zaburzenie unerwienia języka nieść może dyspraksje lub apraksje, gdzie morfem dys- implikuje lepszy widok na wyzdrowienie (Styczek, 1983).

4.2. Funkcje zapętlone i umysłowe przetwarzanie języka

Regeneracja neuronalna uważana jest za lepszą na obrzeżach niż w OUN (Vander et al., 1985; Wortman et al., 1988), co nie dyktuje kwestii wyzdrowienia. Mózg jest zdolny do naprawy poprzez wymianę ścieżek. Jest wartą rozwagi teorią, iż eksponencja wielokrotna mózgu może się łączyć dla odbudowy wprawy, gdy osoba uczy się ponownie swej umiejętności. To sprzężnie swoiste informowałoby mózg o utracie, i zdolności zapętlone uchylały niewydolność, o ile zniszczenie nie jest zbyt duże. Restoracja umysłowego zasobu nastąpić może spontanicznie, bez pomocy terapeuty (Wortman et al., 1988)..

Język angażuje obydwie mózgowe półkule. Zaburzenia w przekazie modzelowatym powodować mogą epileptyczne napady oraz tymczasową lub trwałą językową trudność. Rozłączenie upośledza rozumienie bodźców słuchowych i wzrokowych, a prezentacja lateralna staje się potrzebna dla cyfr, liter, lub krótkich słów. Struktury syntaktyczne preferują współaktywację półkuli dominującej: ludzie różnią się w specjalizacji mózgowej, a lewa półkula przeważa statystycznie (Akmajian et al., 1984).

Anomia wyniknąć może z uszkodzenia dominującego zakrętu kątowego (ibidem). Osoba może mieć trudność ze znajdowaniem słów lub nazywaniem obiektów, szczególnie dokonując wyboru. Wpływ we wczesnych latach życia skutkować może transferem funkcji do drugiej półkuli. Zakręty opisywane są dla ich znakomitej synchronizacji sygnału sensorycznego oraz zarządzania parametrami złożonymi (Puppel, 1992).

Dysfazja przewodzenia nastąpić może wraz z defektem skroniowym. Tkanka ta działa w syntezie sensu i formy słów (Akmajian i in., 1984). Dyskurs mową lub pismem zachowywać może płynność, ale staje się wielosłowny i asyntaktyczny. Analiza neurologiczna przypisuje zaburzenie zmniejszonemu wymiarowi komunikacji między rejonami Broca i Wernicke. Zdolność mózgu by komunikować swe struktury da się wspomóc ćwiczeniem nakierowanym na siebie.

Opisany jako afatyk ruchowo-kinestetyczny, pacjent wykazał się poprawą po ćwiczeniu w samoobserwacji (Tłokiński, 1982). Dokonano nagrania jego wypowiedzi, a po wysłuchaniu taśmy pacjent zdał sobie sprawę ze swego substytuowania dźwięków mowy. Uprzednio korekta terapeutyczna była niepowodzeniem. Skuteczność glottodydaktyki, praktyki zawężania uwagi do artykulacji, jest nadal kwestionowana także dla osób pełnosprawnych.

Przy amnezji wstecznej, pamięć o wydarzeniach z okolic czasowych zdarzenia może zostać nieodwracalnie utracona (Wortman et al., 1988). Zależnie od warunków na sprzężeniu swoistym, łącza neuronowe mogą nigdy nie osiągnąć formy. W kontekście, Wortman i Loftus opisują hipnozę jako możliwie „skrajne odgrywanie roli”. Amnezja następcza to trudność w formowaniu neuronowych ścieżek i schemat dla nowego życiowego doświadczenia (1988).

■Więcej:
4.3. Niedowidzenie i zwrotnie mediowana kompensacja; 4.4. Niepełnosprawność słuchowa i jej kompensacja; 4.5. Trudność w uczeniu się a zdolność zapętlona; 4.6. Schizofrenia: „ludzki metabolizm informacyjny”; 4.7. Wnioski.