3. Rola sprzężenia zwrotnego przy używaniu mowy

Ludzki układ nerwowy pozostaje odniesieniem głównym dla zjawisk zapętlonych przy używaniu mowy, gdyż ani językowa kompetencja ani zdolność praktyczna nie są przedmiotami abstrakcyjnymi, a mediuje je fizyczna struktura ludzkiego mózgu (Puppel, 1992). Dla oceny programu oraz zapętlenia na priorytet ludzkiego zachowania neuronalnego, językoznawcze tendencje uniwersalistyczne analizowane są względem trwałości i standardów naturalnego języka. Jako że zachowanie językowe wymaga parametru fizycznego mowy i pisma, ludzkie przetwarzanie sensoryczne otwiera niniejsze rozważanie nad rolą zapętlenia w użyciu mowy.

3.1. Przetwarzanie sygnału sensorycznego przez mózg

Mózg rozpracowuje sygnał sensoryczny na sposób paralelno-dystrybuowany. Tkanka sensoryczna zmienia impulsy w potencjały stopniowane i czynnościowe, oraz wysyła je do rejonów które konsolidują dane wejścia. Kod biologiczny mózgu przy przetwarzaniu różni się znacznie od odpowiadającego mu sygnału wejściowego. Integrując dane wejściowe, mózg nie przekłada kodu obróbki z powrotem na jakość bodźcową, a na percepcję składają się złożone mózgowe kody (Vander et al, 1985.

Różnica między impulsem sensorycznym a kodem transmisji porównuje się z tą między sensoryczną zmianą a percepcją. Impulsy aferentne bez korelatu w świadomości przeważnie są zarzucane, a pojęcie percepcji stosuje się do świadomego rozeznania z neuronalnych danych wejściowych. Przekazywanie sygnału jest w mózgu nierozłączne z jego interpretacją; przetwarzanie etapowe dzieli sygnał na aspekty czytelne dla poszczególnych neuronalnych setów (ibidem).

W przetwarzaniu wzrokowym, płaty czołowe mózgu integrują informację o tożsamości obiektu z tkanek skroniowych; komponenta przestrzenna łączy dane z obszarów potylicznych i ciemieniowych. Dane z siatkówek docierają do wyspecjalizowanych miejsc docelowych mózgu równocześnie, gdzie jądra kolan-kowate boczne to ważne ośrodki przekaźnikowe pomocne w skupieniu. Wspierają funkcję wzgórza, wzorce pnia oraz móżdżku dla koordynacji oczu i głowy, stałości wzroku i szerokości źrenic. Reakcja źrenicy bywa miernikiem obciążenia pracą (Zimmer, 1993)..

Przetwarzanie etapowe umożliwia kognitywną rozłączność od zachowań ruchowych: samo myślenie ni zabrania, ni się domaga ruchów ciała. Przetwarzanie dystrybuowane używa wielu ścieżek zapętlonych, a lokalizacje aferentne preferują pobliża eferentnych. Pośród struktur korowych które synchronizują sygnał dystrybuowany, zakręty kątowe odznaczają się w rozpoznawaniu i nazywaniu obiektów (Puppel, 1992). Sąsiadują z lokalizacjami wzrokowymi, słuchowymi oraz dotykowymi. Włącznie z mową i językiem, ludzkie przetwarzanie sensoryczne przedstawić można jak w diagramie 5.

Diagram 5. Model zapętlony ludzkiego przetwarzania sensorycznego (porównaj Vander i inni, 1985).

Zdolność do skupienia wzroku pojawia się u człowieka wraz z ontogenetycznie nabytą w sprzężeniu z błędnikiem re-aferencją. Czynna palpacja fizjologicznie splata się w miejscu z dotykową receptywnością. Słuch jest wyjątkiem w użyciu ścieżek eferentnych bez komponenty wyuczonej. Biegną od pnia mózgu do ślimaka i kończą na komórkach rzęsatych oraz terminalach aferentnych. Funkcja ta nie jest pewna; pozbawione jej chirurgicznie zwierzęta okazały się niepełnosprawne w odróżnianiu sygnału od hałasu. Mechanizmy pomocnicze w izolowaniu dźwięku pobliskiego od tła mogą też działać u człowieka (Vander at al., 1985).

3.2. Długość ścieżki neuronalnej i jej wydajność

Wewnętrzne i zewnętrzne rejony ciemienia wykazują się sporym zasobem transferu ścieżki. Zewnętrzne sąsiadują z prymarnymi cytostrukturami sensorycznymi bezpośrednio. Wewnętrzne opracowują sensoryczne dane złożone, dla tożsamości i trwałości wzorców. To integracja ciemieniowa wewnętrzna pozwala zachować relatywne poczucie pionu przy zmianie pozycji głowy. Dla długości a prędkości, łącza ciemieniowo-limbiczne warte są noty, zdolne nieść wysoce przetworzony sygnał jakości emocjonalnej, na długi neuronalny dystans i w krótkim czasie (Vander et al., 1984). Dla mowy i języka, jakość ścieżki to jednak skuteczna rozpiętość.

Zapętlone ze wzgórzem i ciałkami migdałowatymi, ścieżki limbiczne potrafią wpływać na homeostazę, podejmowanie decyzji, pamięć i dostęp leksykalny (ibidem). „Emocjonalne porwania” implikowałyby nawet zdolność mózgu do tworzenia ścieżek „ekspresowych” w odpowiedzi na psychiczny czy fizyczny niepokój (w Goleman, 1997). Mózg nie ma jednak „emocjonalnego systemu”, a uchylenie zasobu czołowego niesie ograniczenie zdolności intelektualnych i językowych, przecząc takoż pojęciom korzyści.

Eksperymenty Quilliana na przetwarzaniu neuronalnym nasuwały iż długość ścieżki jest w proporcji bezpośredniej do czasu interpretacji sygnału. Refleksja nad ludzkim przetwarzaniem mowy dopomniała się jednak zróżnicowania „wagi” indywidualnych węzłów, w sieciowych modelach pamięci (Kurcz, 1992). W tym świetle, „reguła przewagi” (w Puppel, 1992) skłania do zastrzeżenia o priorytetach zachowania: nawet instruowana statystyką, zdolność do zachowania uniwersalnego zainspirowała dysputy między psychologami i lekarzami (Goleman, 1997).

■Więcej:
3.3. Akt mowny; 3.4. Mowa wewnętrzna; 3.5. Odpowiedź orientacyjna o komponencie językowej; 3.6. Teorie autonomii modułów; 3.7. Uniwersalistyczne teorie o języku; 3.8. Zjawiska zapętlone i kognicja; 3.9. Rozwój bądź zmiana językowych standardów; 3.10. Wnioski.